നിശാഗന്ധി

രാവിന്നാഴത്തില്‍

പൂക്കും നിശാഗന്ധി

പരത്തുന്ന ഗന്ധവും

വെണ്‍മയും ആര്‍ക്കുവേണ്ടി

നിഗൂഢമായ് തുടരുന്ന

രാക്കഥയിലിപ്പൊഴും

വാഴ്‌വിന്റെ വേരുകള്‍ പടര്‍ന്നിരിക്കാം

നിലാവ് പെയ്യിക്കുന്ന

ശീതന്റെ കണ്ണിലും

പ്രണയം കൊതിക്കുന്ന കവിതയാണോ

പാതി വിടരുമ്പൊഴേ

ഇതളറ്റം നിറയുന്ന

നിലാപ്രഭ നുകരുന്ന പുഞ്ചിരിയോ

രാവ് മറയുമ്പൊഴും

സാനന്ദമെങ്കിലും

ആരെയോ തേടുന്ന

നനുത്ത ഇതളുകള്‍

വാടാതെ നിന്നൂ

വെയില്‍ച്ചുണ്ടു നുണയുവാന്‍

ഗന്ധം മറന്ന വെറും പൂ മാത്രമായ്

ആരോ നിറക്കുന്ന പാനപാത്രത്തിലും

വിരഹത്തിന്‍ വേവിന്റെ നിശ്ചലത

താളം പിഴക്കാത്ത

ഇലത്തുമ്പുകള്‍ പോലും

തുടി നിന്ന തന്ത്രിയായ് നിന്നു പോയോ