അച്ചടി മാധ്യമങ്ങൾ ഇല്ലാതാകുമ്പോൾ ജനാധിപത്യത്തിന് സംഭവിക്കുന്നത്

അച്ചടി മാധ്യമ പരസ്യ വരുമാനം 2020 ൽ 12,000 കോടി രൂപയിൽ നിന്ന് 2021 ൽ 16,000 കോടി രൂപയായി ഉയർന്നതായി ഈ വർഷം ആദ്യം ഒരു പത്രം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തിരുന്നു. ഈ വർഷം ഇത് 18,000 കോടി രൂപയാകുമെന്നും മൊത്തം പരസ്യ വിപണിയുടെ 20 ശതമാനം പത്രങ്ങൾക്കും മാസികകൾക്കും വിഹിതം ലഭിക്കുമെന്നും റിപ്പോർട്ടിൽ പറയുന്നു. ഇത് ആഗോള വിഹിതമായ അഞ്ച് ശതമാനത്തേക്കാൾ കൂടുതലാണ്. മറ്റിടങ്ങളിൽ പത്രങ്ങൾ മരിക്കുകയാണ്. ഇതെല്ലാം നല്ല വാർത്തയാണ്. പക്ഷേ റിപ്പോർട്ട് പറയാത്തത് 2022 ൽ, പ്രിന്റിന് 2019 ൽ ലഭിച്ച അത്രയും പരസ്യം ലഭിക്കുമെന്നാണ്. പണപ്പെരുപ്പം കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, ഈ സംഖ്യ യഥാർത്ഥത്തിൽ മോശം ആണ്. ഈ പ്രവണത വളരെ പെട്ടെന്ന് നമ്മിലേക്ക് വന്നിരിക്കുന്നു എന്നതാണ് കാര്യം.

പത്രങ്ങൾക്കും മാസികകൾക്കുമാണ് 2005-ലെ മൊത്തം പരസ്യത്തിന്റെ 53 ശതമാനവും ലഭിച്ചത്. 2022 ൽ ഡിജിറ്റലിന് 45 ശതമാനവും ടെലിവിഷന് 40 ശതമാനവും ലഭിക്കും. അച്ചടിയും റേഡിയോയും ഔട്ട് ഡോറും ആ ശേഷിപ്പിന്റെ പിന്നാലെ പോകേണ്ടിവരും, അത് വളരെ വലുതല്ല.

സർക്കാരിന്റെ പ്രവർത്തനത്തെയും സ്ഥാപനങ്ങളുടെ അവസ്ഥയെയും കുറിച്ചുള്ള അടിസ്ഥാന വിവരങ്ങൾ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്ന നിലയിലേക്ക് താഴുമ്പോൾ ജനാധിപത്യത്തിന് എന്ത് സംഭവിക്കും?

തീർച്ചയായും ഇത് ഇന്ത്യയുടെ മാത്രം പ്രത്യേകതയല്ല. അമേരിക്കയിൽ, അച്ചടി പരസ്യം കഴിഞ്ഞ അഞ്ച് വർഷത്തിനുള്ളിൽ പകുതിയായി കുറഞ്ഞു. ഇത് ഇന്ത്യയുടെതിനും വളരെ വലിയ വിപണിയാണ്. പക്ഷേ, മൊത്തം പരസ്യം 2017 ലെ 20 ബില്യൺ ഡോളറിൽ നിന്ന് (ഏകദേശം 160,000 കോടി രൂപ) ഈ വർഷം അതിന്റെ പകുതിയായി കുറഞ്ഞു. ഇടക്കാലത്ത് ഓരോ വർഷവും ഇടിഞ്ഞു. ന്യൂസ് പ്രിന്റിന്റെ വിലയും പത്രങ്ങൾ അച്ചടിക്കുന്ന പേപ്പറും ഇതിനിടയിൽ ഉയർന്നു. ഇത് പ്രധാനമാണ്, കാരണം ഇത് ഒരു പത്രത്തിന്റെ ചെലവിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഘടകമായതിനാൽ, പ്രത്യേകിച്ച് ഇന്ത്യയിൽ, അവിടെ വായനക്കാരൻ പേപ്പറിന്റെ മൂല്യത്തിന്റെ അഞ്ചിലൊന്ന് മാത്രം നൽകുകയും 80 ശതമാനം പരസ്യദാതാക്കൾ നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.

നിങ്ങളുടെ പത്രം പഴയതിനേക്കാൾ നേർത്തതാണെന്ന് നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചാൽ മനസ്സിലാകും. അതിന്റെ ഒരു കാരണം ന്യൂസ് പ്രിന്റിന്റെ വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന ചെലവാണ്. രണ്ടാമത്തേത് അധിക പേജുകളെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നതിന് പരസ്യത്തിലെ കുറവുമാണ്. എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത്, എങ്ങനെയാണ് ചെയ്യേണ്ടത്, ഒരുപക്ഷേ എന്തുകൊണ്ട് എന്നതൊക്കെയാണ് ചോദ്യം.

ആദ്യത്തെ രണ്ടെണ്ണത്തിനുള്ള ഏറ്റവും ലളിതമായ ഉത്തരം ഇന്ത്യയുടെ സമ്പദ് വ്യവസ്ഥ അടുത്ത കുറച്ച് വർഷങ്ങളിൽ ശക്തമായ വളർച്ച കാണിക്കുകയാണെങ്കിൽ, പത്രങ്ങളും മാസികകളും തൽക്കാലം നന്നായിരിക്കും എന്നതാണ്. ഉപഭോക്തൃ ഉൽപ്പന്നങ്ങളും സേവനങ്ങളും വിൽക്കുന്ന ആളുകൾ കൂടുതൽ പരസ്യങ്ങൾ അവരുടെ വഴിയിൽ നൽകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതിനാലാണിത്.

സഹപ്രവർത്തകർ പോകുന്നതും പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾ അടച്ചുപൂട്ടുന്നതും കണ്ടിട്ടുള്ള മാധ്യമങ്ങളിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നവർക്ക് ഈ സംഖ്യയിൽ അതിശയിക്കാനില്ല. ഈ തകർച്ച നമ്മുടെ ജനാധിപത്യത്തിന് എന്താണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത് എന്നതാണ് ഏറ്റവും വലിയ ചോദ്യം.

ഇത് യഥാർത്ഥത്തിൽ വളരെ ആശങ്കാജനകമായ ഒരു കാര്യമാണ്. നന്നായി പ്രവർത്തിക്കാൻ പത്രങ്ങൾ ആവശ്യമുള്ളത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് നമുക്ക് നോക്കാം. പത്രപ്രവർത്തനം എങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നവർക്കറിയാം, റിപ്പോർട്ടർമാരുടെ ഏറ്റവും വലിയ സെറ്റുകൾ എല്ലാം അച്ചടിയിലാണെന്ന്. ഒരു ഉദാഹരണം പറയട്ടെ, 300 ഓളം റിപ്പോർട്ടർമാരുള്ള ഒരു ഗുജറാത്തി പത്രത്തിലാണ് എന്റെ അവസാന ജോലി. സംസ്ഥാനത്തും നഗരങ്ങളിലും വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന അവർക്ക് കോർപ്പറേഷൻ, വിദ്യാഭ്യാസം, കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ തുടങ്ങിയ പതിവ് ബീറ്റുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവർ എല്ലാ ദിവസവും ഈ സ്ഥലങ്ങളിൽ വന്ന് അവരിൽ നിന്ന് ഏറ്റവും പുതിയ വാർത്തകളും വിവരങ്ങളും ശേഖരിക്കും. ഈ സർക്കാർ സ്ഥാപനങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതും സേവനമനുഷ്ഠിക്കുന്നതുമായ ആളുകളുമായി അവർ സമ്പർക്കം സ്ഥാപിച്ചു. അവരിൽ പലർക്കും പ്രസ് റൂമുകൾ ഉണ്ട്, അവിടെ അച്ചടി റിപ്പോർട്ടർമാർ ഒത്തുകൂടുകയും വിവരങ്ങൾ നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.

ടെലിവിഷൻ ചാനലുകൾ ഇങ്ങനെയല്ല രൂപകൽപ്പന ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. അച്ചടിക്കുന്ന റിപ്പോർട്ടർമാരുടെ എണ്ണമോ റിപ്പോർട്ടിംഗ് പ്രിന്റിന്റെ തരമോ അവർക്ക് ആവശ്യമില്ല. ടിവി ചാനലിന്റെ പ്രധാന വിഷയം സംവാദം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു., ഇവിടെ രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കൾ ഉൾപ്പെടെയുള്ള പുറത്തുള്ള വിദഗ്ധരും അതിഥികളുമാണ് ഉള്ളടക്കം നൽകുന്നത്. നിങ്ങളുടെ പ്രാദേശിക സർക്കാർ സ്കൂളിലും ആശുപത്രിയിലും അല്ലെങ്കിൽ മജിസ്ട്രേറ്റ് കോടതിയിലും എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് അറിയാൻ, ഒരാൾ പത്രത്തിലേക്ക് തിരിയണം. അതാണ് ഒരേയൊരു ഉറവിടം.

മുമ്പ് ചെയ്യാത്ത തരത്തിലുള്ള മാധ്യമപ്രവർത്തനം നടത്തുന്ന ചില മികച്ച വെബ്സൈറ്റുകൾ ഉയർന്നുവന്നിട്ടുണ്ട് എന്നത് സത്യമാണ്. എന്നിരുന്നാലും റിപോർട്ടർമാരുടെ എണ്ണത്തിൽ വളരെ പിറകിലാണ്. നിങ്ങൾ ഇന്ത്യയിലെ (അല്ലെങ്കിൽ തീർച്ചയായും ദക്ഷിണേഷ്യയിൽ) പത്രപ്രവർത്തകരുടെ ഒരു സെൻസസ് നടത്തുകയാണെങ്കിൽ, ഭൂരിഭാഗവും അച്ചടിയിലായിരിക്കും പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ടാകുക. ഭൂരിഭാഗവും റിപ്പോർട്ടർമാരായിരിക്കും.

ഇപ്പോൾ, പരസ്യത്തോടൊപ്പം, മാധ്യമങ്ങളിലെ തൊഴിൽ പോലും കുറയുകയാണ്. 2016 സെപ്റ്റംബറിൽ ഇന്ത്യയിലെ മാധ്യമങ്ങളിലും പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിലും ജോലി ചെയ്യുന്നവരുടെ എണ്ണം 10 ലക്ഷത്തിലേറെയാണെന്ന് സെന്റർ ഫോർ മോണിറ്ററിംഗ് ദി ഇന്ത്യൻ ഇക്കോണമിയുടെ ഡാറ്റ ഉദ്ധരിച്ച് ഒരു റിപ്പോർട്ട് പറയുന്നു. 2021 ഓഗസ്റ്റിൽ ഇത് 2.3 ലക്ഷമായി. ഇതേ കാലയളവിൽ, ഉൽപാദന മേഖലയിലെ ജോലികളും പകുതിയായി കുറഞ്ഞുവെന്ന് കാണിച്ച പ്രവണതകൾക്ക് അനുസൃതമാണിത്.

പരസ്യത്തോടൊപ്പം, മാധ്യമങ്ങളിലെ തൊഴിൽ പോലും കുറയുകയാണ്.

സഹപ്രവർത്തകർ പോകുന്നതും പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾ അടച്ചുപൂട്ടുന്നതും കണ്ടിട്ടുള്ള മാധ്യമങ്ങളിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നവർക്ക് ഈ സംഖ്യയിൽ അതിശയിക്കാനില്ല. ഈ തകർച്ച നമ്മുടെ ജനാധിപത്യത്തിന് എന്താണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത് എന്നതാണ് ഏറ്റവും വലിയ ചോദ്യം. അച്ചടി റിപ്പോർട്ടിംഗ് സർക്കാരിനെക്കുറിച്ചുള്ള വസ്തുതാപരമായ വിവരങ്ങളുടെ ഏറ്റവും വലിയ ഉറവിടമാണ്. മറ്റൊരു മാധ്യമം സന്നദ്ധരാണെങ്കിൽ പോലും അത് മറ്റൊരു മാധ്യമം കൊണ്ട് മാറ്റിസ്ഥാപിക്കാൻ കഴിയില്ല. ടിവിയും ഡിജിറ്റൽ, സോഷ്യൽ മീഡിയയുടെ ഉയർച്ചയും അച്ചടിക്ക് പകരം വയ്ക്കാൻ കഴിയില്ല. പത്രങ്ങൾ ഒരു പൊതുനന്മ പോലെയാണ്, അവർക്ക് മാത്രം കഴിയുന്ന ഒരു സേവനം സമൂഹത്തിന് നൽകുന്നു.

സർക്കാരിന്റെ പ്രവർത്തനത്തെയും സ്ഥാപനങ്ങളുടെ അവസ്ഥയെയും കുറിച്ചുള്ള അടിസ്ഥാന വിവരങ്ങൾ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്ന നിലയിലേക്ക് താഴുമ്പോൾ ജനാധിപത്യത്തിന് എന്ത് സംഭവിക്കും? സ്‌കൂളുകളിലും ആശുപത്രികളിലും പോലീസ് സ്റ്റേഷനുകളിലും സർക്കാർ ഓഫീസുകളിലും എന്താണ് നടക്കുന്നതെന്ന് പൗരന്മാർക്ക് അറിയില്ലെങ്കിൽ അവർ എങ്ങനെയാണ് ഭരണകൂടത്തോട് ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കുക ?

അച്ചടിക്ക് അടിത്തറ നഷ്ടപ്പെടുന്ന വേഗത പരിശോധിക്കുമ്പോൾ പരിഗണിക്കേണ്ട ചോദ്യങ്ങൾ ഇവയാണ്.

കടപ്പാട് : ഡെക്കാൻ ക്രോണിക്കിൾ / വിവർത്തനം : അഫ്സൽ റഹ്‌മാൻ