കണ്ണോക്കുരാമായണം
| കവിത
കേഴുകയാണോ മണ്ണിന്‍മകളേ
കണ്ണീരുറവച്ചാലുകളാല്‍
കാല്‍പ്പാടുകള്‍തന്‍ നിഴലുകളില്‍ നീ
തേടുകയോ ശ്രീരാമപഥം.
സരയുവിലെന്തിനു തിരയുന്നു നീ
പണ്ടേ മറഞ്ഞതാവില്ലേ
മോക്ഷമറിഞ്ഞവനൊപ്പം കാടും
നോവുകളൂറും കാട്ടാറും.
കഥകള്‍ പാടിയലഞ്ഞ ചകോരം
തളര്‍ന്നുറങ്ങിയ മാമരവും
തായ് വേരറ്റു ചരിഞ്ഞില്ലേ, പാഴ്-
ശ്രുതിയായ് വീണുതകര്‍ന്നില്ലേ?
യുഗങ്ങളെത്ര കഴിഞ്ഞൂ പെണ്ണേ
കണ്ണീരിനിയുമുറഞ്ഞില്ലേ?
മരങ്ങളെത്ര മരിച്ചൂ കവിതേ
മാനമെരിഞ്ഞതറിഞ്ഞില്ലേ?
രാകിവരുന്നു വെണ്‍മഴു ചെത്തി-
ക്കൂര്‍പ്പിച്ചമ്പുകള്‍ തീര്‍ക്കാനായ്
ആയിരമായിരം യന്ത്രങ്ങള്‍ പുതു-
മന്ത്രം ചൊല്‍വതു കേട്ടില്ലേ?
പെണ്ണേ നീയുരുള്‍പൊട്ടേണ്ടാ പുതു-
കഥയും ചികഞ്ഞെടുക്കേണ്ട
കാട്ടില്‍ കണ്ണീര്‍ചാലായിനിയും
കുത്തിയൊലിക്കാന്‍ നോക്കേണ്ട
തിളച്ച ചിന്തയിലുരുകേണ്ട പാഴ്-
മണ്ണിന്‍മടിയിലുറഞ്ഞോളൂ.
കൂട്ടായുണ്ടിനി കിളികള്‍
മണ്ണിലടിഞ്ഞതുമല്ലിനി, നൂറോളം
കൊമ്പില്‍ തൂങ്ങി നിരാശ്രയരായി
നിന്നെപ്പോലെയിരിപ്പുണ്ട്.
പുറ്റുപൊളിച്ചൊരു കവിയുടെ പക്ഷി-
ക്കഥകള്‍ കേട്ടു വളര്‍ന്നിട്ടും
പക്ഷികളിന്നും കൂട്ടത്തോടെ
പിടഞ്ഞു മണ്ണില്‍ വീഴുമ്പോള്‍
കണവന്‍ മുങ്ങിമരിച്ച ചരിത്രം
പാടാനെങ്ങനെ നാവുതിരും,
ഉടുക്കുകൊട്ടിപ്പാടിയ പാണര്‍
പണ്ടേ ചിതയിലെരിഞ്ഞല്ലോ.
കൂമ്പിയ ചുണ്ടും ദ്രവിച്ച കണ്ണും
കണ്ടാല്‍ വെറുതേ ചോദിക്കൂ,
ശാരികതന്നാത്മാവൊരു ചെറുവരി
മൂളാതൊന്നുമിരിക്കില്ല.
മണ്ണിന്‍മകളേ നിന്നെപ്പോലെയ-
നേകം പെണ്‍കിളിപൈതങ്ങള്‍
അടര്‍ന്നുവീഴുന്നല്ലോ ചില്ലക-
ളരിഞ്ഞു മണ്ണില്‍ താഴ്ത്തുമ്പോള്‍
കണ്ണീരുറവയുമായിനി വെറുതേ
മണ്‍പ്രതലങ്ങള്‍ നനയ്ക്കല്ലേ
മാറോടവരെച്ചേര്‍ക്കുക പെണ്ണേ
തര്‍പ്പണമായ് നീരിറ്റുമ്പോള്‍
ചിന്തുക സീതേ കണ്ണോക്കായൊരു
രാമായണവരി ചിന്തയില്‍ നീ.
ദേശീയപാത വികസനത്തിന്റെ പേരില്‍ വെട്ടിമാറ്റപ്പെട്ട മരങ്ങളിലൊന്ന്. നൂറുകണക്കിന് ദേശാടന പക്ഷികളായിരുന്നു ഈ മരത്തിലുണ്ടായിരുന്നത്.
