‘എല്ലാവർക്കും വെളിച്ചം തിരിച്ചുവരുന്നതുവരെ ഞാൻ തുടരും’: ഗസ്സയിൽ നിന്നുമൊരു കണ്ണുഡോക്ടർ

(ഗസ്സയിലെ ഇസ്‍ലാമിക്  യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ മെഡിസിൻ ആൻഡ് ഹെൽത്ത് സയൻസസ് ഫാക്കൽറ്റിയിൽ നിന്നും നേത്രപരിശോധന വിഭാഗത്തിൽ ബിരുദം നേടിയ ലിന ഗസ്സാൻ അബു സായിദ് എഴുതുന്നു.  വിവർത്തനം: അഫ്​ലഹ് കയ്യാലക്കകത്ത് )

ഈ മഹാദുരന്തം (ഗസ്സ വംശഹത്യ) ആരംഭിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷകരമായ ദിവസങ്ങൾ ഞാൻ ജീവിക്കുകയായിരുന്നു. എന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ ഊഷ്മളത, എന്റെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ വാത്സല്യം, എനിക്ക് എത്തിപ്പിടിക്കാൻ കഴിയുന്നത്ര സ്വപ്നങ്ങൾ എന്നിവയാൽ ചുറ്റപ്പെട്ടവയായിരുന്നു അത്. 2023 ന്റെ ഭൂരിഭാഗവും ഞാൻ എന്റെ ബിരുദദാനത്തിനായി തയ്യാറെടുക്കുകയും ലക്ചർ ഹാളുകളിൽ നിന്ന് പ്രായോഗിക പരിശീലന മേഖലകളിലേക്ക് മാറാൻ തയ്യാറാകുകയും ചെയ്തു. ഗസ്സയിലെ ഇസ്ലാമിക് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയുടെ ലബോറട്ടറികൾക്കും ഗസ്സ മുനമ്പിൽ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന കണ്ണാശുപത്രികൾക്കും ഇടയിൽ കറങ്ങി.

ഒക്ടോബർ 6 ന് വൈകുന്നേരം, ഞാൻ എന്റെ പുസ്തകങ്ങളും ഉപകരണങ്ങളും വെളുത്ത കോട്ടും ക്രമീകരിക്കുകയായിരുന്നു, ഗസ്സയിലെ അൽ-നാസർ നേത്ര ആശുപത്രിയിൽ ഒരു നീണ്ട പരിശീലന ദിവസത്തിനായി തയ്യാറെടുക്കുകയായിരുന്നു. ആവേശത്തിന്റെയും അസ്വസ്ഥതയുടെയും മിശ്രിതമായിരുന്നു എന്റെ വികാരങ്ങൾ, പക്ഷേ ആ രാത്രി എന്റെ സമാധാനപരമായ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുമെന്ന് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, ഒക്ടോബർ 7 ന്, എന്നെ ഉണർത്തിയത് എന്റെ അലാറത്തിന്റെ ശബ്ദമല്ല, മറിച്ച് റോക്കറ്റുകളുടെ ശബ്ദമാണ്. "ഇതൊരു സ്വപ്നമാണോ അതോ പേടിസ്വപ്നമാണോ?" എന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ കണ്ണുകൾ തുറന്നു, പക്ഷേ സത്യം നിഷേധിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. ഒരു യുദ്ധം ആരംഭിച്ചു, അത് ഒരിക്കൽ തിളക്കമുള്ള ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തെ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത പേടിസ്വപ്നമാക്കി മാറ്റി.

ഒക്ടോബർ 8 ന്, എന്റെ സർവ്വകലാശാല തകർക്കപ്പെട്ടുവെന്ന വാർത്ത ഞാൻ അറിഞ്ഞു- അതിലെ ലബോറട്ടറികൾ, ക്ലാസ് മുറികൾ, രോഗികളെ എങ്ങനെ സഹായിക്കാമെന്ന് ഞാൻ പഠിച്ച എല്ലാ സ്ഥലങ്ങളും. വർഷാവസാനം ആഘോഷിക്കുന്നതായി ഞാൻ സങ്കൽപ്പിച്ച ബിരുദദാന ഹാൾ പോലും തകർന്നു. എന്റെ ആത്മാവിന്റെ ഒരു ഭാഗം തകർന്നതുപോലെ, എന്റെ നെഞ്ചിൽ ഒരു മൂർച്ചയുള്ള വേദന അനുഭവപ്പെട്ടു. എല്ലാം പെട്ടെന്ന് തകർന്നു. രാത്രിയിൽ, ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടതെല്ലാം ചാരമായി.

2023 ഡിസംബർ 27 ന്, ഞങ്ങളുടെ അയൽപക്കത്ത് ബോംബാക്രമണം രൂക്ഷമായി, ഞങ്ങൾ വീട് വിട്ട് റഫയിലെ “മാനുഷിക മേഖലകൾ” എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് പലായനം ചെയ്യാൻ നിർബന്ധിതരായി. അവിടെ, അതിജീവിച്ചവരുടെ ഏക അഭയകേന്ദ്രമായി മാറിയ നൂറുകണക്കിന് കൂടാരങ്ങളിൽ ഒന്നിൽ ഞങ്ങൾ അഭയം പ്രാപിച്ചു. ഒരു കാര്യം ഞാൻ ഇപ്പോഴും മുറുകെ പിടിച്ചു: നേത്ര പരിചരണ മേഖലയിലെ എന്റെ അറിവും അനുഭവവും. പുകയും പൊടിയും ശ്വസിക്കുന്നതും നിരന്തരം അഴുക്ക് സമ്പർക്കം പുലർത്തുന്നതും മൂലമുണ്ടാകുന്ന തുടർച്ചയായ നേത്ര അണുബാധകൾ അനുഭവിക്കുന്ന കുട്ടികളെയും സ്ത്രീകളെയും ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ സ്വന്തം കണ്ണുകളിൽ പോലും ഒരു അണുബാധ ഉണ്ടായി. ഞാൻ അവരെ നോക്കി, പിന്നെ എന്നെത്തന്നെ നോക്കി, എനിക്ക് വെറുതെ നോക്കി നിൽക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. ആരെങ്കിലും സുഖം പ്രാപിക്കുന്നതിന് ഒരു കാരണമാവാനും അവരുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് വെളിച്ചം തിരികെ വരുന്നതിനും ഒരു കാരണമാവാനും ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു.

2024 ഡിസംബറിൽ, അൽ-റാസി ഹെൽത്ത് സെന്ററിൽ, അസാധാരണമാംവിധം കരുണയുള്ള ഒരു ഡോക്ടറുടെ മേൽനോട്ടത്തിൽ നേത്ര ക്ലിനിക്കിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ സന്നദ്ധസേവനം ചെയ്തു. ആദ്യം, എനിക്ക് ഭയവും മടിയും തോന്നി. യുദ്ധം എന്റെ ഓർമ്മയെ ബാധിക്കുകയും എന്റെ ആത്മവിശ്വാസം തകർക്കുകയും ചെയ്തു. പക്ഷേ ഡോക്ടർ എന്നോട് ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത വാക്കുകൾ പറഞ്ഞു: "നീ കഠിനാധ്വാനിയാണ്. നീ എല്ലാം ഓർക്കും. മറ്റുള്ളവരെ സുഖപ്പെടുത്തുന്നതിനുള്ള ഒരു ഉപകരണമായി നീ മാറും." 

ഗസ്സയിലെ വടക്ക്, മധ്യ, തെക്കൻ ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്ന് രോഗികൾ എത്തിത്തുടങ്ങി. ഇത്രയും പേർക്ക് ക്ലിനിക് സജ്ജമായിരുന്നില്ല, പക്ഷേ ഞങ്ങൾക്ക് കഴിയുന്നതെല്ലാം ഞങ്ങൾ ചെയ്തു. മുമ്പ് കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത കേസുകൾ ഞാൻ കണ്ടു. വീടിനടുത്ത് ഒരു സ്ഫോടനം മൂലമുണ്ടായ കോർണിയയിലെ ഗുരുതരമായ പൊള്ളൽ കാരണം നാല് വയസ്സുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടിക്ക് കാഴ്ച പൂർണ്ണമായും നഷ്ടപ്പെട്ടു. അവൾ വേദന കൊണ്ട് നിലവിളിച്ചു. അത്തരം കഷ്ടപ്പാടുകൾ സഹിക്കാൻ അവൾക്കാകില്ലായിരുന്നു. സംവിധാനങ്ങളുടെ അഭാവമുണ്ടായിട്ടും, അവളുടെ കേടായ കണ്ണ് നീക്കം ചെയ്ത് കൃത്രിമ കണ്ണ് വയ്ക്കാൻ ശസ്ത്രക്രിയയ്ക്ക് വിധേയയായി.

30 വയസ്സ് കഴിഞ്ഞ ഒരാളുടെ മുഖത്ത് ഷ്രാപ്പ്നെൽ ബാധിച്ച് തലയോട്ടിക്ക് ഒടിവുണ്ടായി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുകളിലെ കൺപോള കീറിപ്പോയിരുന്നു, കോർണിയയിൽ ആഴത്തിലുള്ള പരിക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് സൂക്ഷ്മമായ ശസ്ത്രക്രിയ ആവശ്യമായിരുന്നു, പക്ഷേ ആവർത്തിച്ചുള്ള ജനറൽ അനസ്തേഷ്യ ആവശ്യമായതിനാൽ അത് പലതവണ മാറ്റിവച്ചു, നിലവിലെ സാഹചര്യങ്ങളിൽ അത് അസാധ്യമായിരുന്നു.

20 വയസ്സുള്ള ഒരു യുവതിക്ക് നേരെയുണ്ടായ ആക്രമണം ഓർബിറ്റൽ ഫ്രാക്ചറിനും കണ്ണിനു ചുറ്റുമുള്ള പേശി കീറലിനും കാരണമായി, ഇത് ഹൈപ്പോട്രോപ്പിയയ്ക്കും മുഖത്തിന് പരിക്കുക​ളുണ്ടാകാനും കാരണമായി. ഓരോ സന്ദർശനത്തിലും അവൾ വൈകാരികമായി തകർന്നു. അവളെപ്പോലുള്ള ഒരു യുവതി എന്ന നിലയിൽ, അവളുടെ മുറിവ് എനിക്ക് എന്റേതാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

കണ്ണിലെ കാൻസർ ബാധിച്ച ഒരു വൃദ്ധനും ഉണ്ടായിരുന്നു. രോഗം അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണിനെ കാർന്നു തിന്നുകൊണ്ടിരുന്നു, അത് മറ്റേ കണ്ണിലേക്കും പടരാനുള്ള സാധ്യത വളരെ കൂടുതലായിരുന്നു. പക്ഷേ ഞങ്ങൾക്ക് അദ്ദേഹത്തെ സഹായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. സൗകര്യങ്ങൾ ലഭ്യമല്ലായിരുന്നു, അതിർത്തികൾ അടച്ചതിനാൽ ചികിത്സയ്ക്കായി അദ്ദേഹത്തിന് യാത്ര ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഓരോ സന്ദർശനത്തിലും, ഒരുപക്ഷേ, ഒരുപക്ഷേ, എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വേദന അൽപ്പമെങ്കിലും ലഘൂകരിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച്, ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ സന്തോഷിപ്പിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചു.

മിക്ക കുട്ടികളും പൊടി, കൈകൾ കൊണ്ട് കണ്ണുകളിൽ സ്പർശിക്കൽ, ക്യാമ്പുകളിലെ ശുചിത്വക്കുറവ് എന്നിവ കാരണം വിട്ടുമാറാത്ത കൺജങ്ക്റ്റിവിറ്റിസും കണ്പോളകളിലെ ഫാറ്റി സിസ്റ്റുകളും (കണ്പോളകളിൽ ഫാറ്റി സിസ്റ്റുകൾ) പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. കാഴ്ചശക്തി ക്രമേണ നഷ്ടപ്പെടാൻ കാരണമാകുന്ന തിമിരം ബാധിച്ച പ്രായമായവർക്ക് ലെൻസ് നീക്കം ചെയ്യൽ ശസ്ത്രക്രിയയും ഇൻട്രാഒക്യുലർ ലെൻസ് ഇംപ്ലാന്റേഷനും ആവശ്യമായി വന്നു. എന്നാൽ ആവശ്യമായ ഉപകരണങ്ങൾ ലഭ്യമായിരുന്ന വടക്കൻ ഗസ്സയുമായുള്ള ആശയവിനിമയം തടസ്സപ്പെട്ടതിനാൽ അത്തരം എല്ലാ ശസ്ത്രക്രിയകളും മാറ്റിവച്ചു.

ആ മാസങ്ങളിൽ, ഇസ്രായേലി അധിനിവേശം സർവകലാശാലയുടെ ലാബ് നശിപ്പിച്ചതിനുശേഷം, ഓപ്പറേഷൻ റൂമുകൾ എനിക്ക് യഥാർത്ഥ അധ്യാപന ലാബുകളായി മാറി. പ്രതീക്ഷയുടെ വെളിച്ചത്തിലും ബോംബിംഗ് ശബ്ദങ്ങളിലും ഞാൻ ഓരോ ശസ്ത്രക്രിയയ്ക്കും ഡോക്ടറോടൊപ്പം പോയി അവ നടത്തി. ഒരിക്കൽ, ഞങ്ങൾ ഓപ്പറേഷൻ റൂമിനുള്ളിലായിരിക്കുമ്പോൾ ഒരു റോക്കറ്റ് സെന്ററിന് അടുത്തുള്ള ഒരു വീട്ടിൽ ഇടിച്ചു. പരിഭ്രാന്തി ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് നിന്നു. ഞങ്ങൾ തകർന്നില്ല. പകരം, ഞങ്ങൾ ഓപ്പറേഷൻ വിജയകരമായി പൂർത്തിയാക്കി.

ഒഴിവുസമയത്തിന്റെ ഏതാനും നിമിഷങ്ങളിൽ, വൈദ്യശാസ്ത്രത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാൻ മാത്രം ഇടമില്ലായിരുന്നു. വേദനയെക്കുറിച്ചും, നഷ്ടപ്പെട്ട വീടുകളെക്കുറിച്ചും, കാണാതായ ബന്ധുക്കളെക്കുറിച്ചും, മാറ്റിവച്ച സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ചും ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചു. ക്ലിനിക്കിന്റെ എല്ലാ കോണുകളിൽ നിന്നും യുദ്ധം സംസാരിച്ചു. മരുന്നുകളുടെ ക്ഷാമം കാരണം ഞങ്ങൾ കടുത്ത ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ നേരിട്ടു. പാർശ്വഫലങ്ങൾ പൂർണ്ണമായി അറിയാത്ത ബദലുകൾ ഞങ്ങൾ നിർദ്ദേശിക്കേണ്ടിവന്നു, പക്ഷേ മറ്റെന്താണ് ചെയ്യാൻ കഴിയുക? മറ്റ് മാർഗമില്ലായിരുന്നു. ക്രോസിംഗുകൾ അടച്ചിരുന്നു, മരുന്നുകൾ ലഭ്യമല്ലായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം, ഒരു ശസ്ത്രക്രിയയ്ക്കിടെ, എനിക്ക് തലകറക്കം അനുഭവപ്പെട്ടു, കഠിനമായ നെഞ്ചുവേദന അനുഭവപ്പെട്ടു. എനിക്ക് അത് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, കടുത്ത ക്ഷീണം, പോഷകാഹാരക്കുറവ്, മാനസിക സമ്മർദ്ദം എന്നിവയാൽ ഞാൻ ബോധരഹിതയായി. പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തി മാത്രമായിരുന്നു ഞാൻ. പക്ഷേ ഞാൻ തളർന്നില്ല. ക്ലിനിക്കിലെ എന്റെ ജോലി തുടരാൻ ഞാൻ അതേ ദിവസം തന്നെ മടങ്ങി.

2025 ജനുവരിയിൽ, താൽക്കാലിക വെടിനിർത്തൽ പ്രഖ്യാപിച്ചതോടെ, സർവകലാശാല യൂറോപ്യൻ ആശുപത്രിയിൽ സെഷനുകൾ പുനരാരംഭിച്ചു. ഞാൻ നാല് തവണ മാത്രമേ പോയിട്ടുള്ളൂ. റോഡ് നീളമുള്ളതായിരുന്നു, സ്ഥലം വിജനമായിരുന്നു, യുദ്ധത്തിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരുന്നു. ക്ലിനിക്കിന്റെ ജനാലയിൽ നിന്ന് ഒരു കിലോമീറ്റർ (മൂന്നിൽ രണ്ട് മൈൽ) അകലെ, ടാങ്കുകൾ നിലയുറപ്പിച്ചിരുന്നു. ഞാൻ ചിന്തിച്ചു: ഞാൻ ഓടിപ്പോകണോ അതോ താമസിക്കണോ? വെടിനിർത്തൽ ഉറപ്പില്ല. ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയില്ല, അധിനിവേശം പ്രദേശത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുത്തതിനുശേഷം സെഷനുകൾ റദ്ദാക്കി.

ഞങ്ങൾ വീണ്ടും പഴയതുപോലെയായി. ആരോഗ്യ കേന്ദ്രങ്ങൾക്കിടയിൽ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടും, രോഗശാന്തി നൽകിക്കൊണ്ടും, ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടും, അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ആളുകളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വെളിച്ചം തിരികെ കൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ഇപ്പോഴും ഇവിടെയുണ്ട്. എന്റെ ലക്ഷ്യം മറക്കപ്പെടുന്നില്ല. എന്റെ ആത്മാവ് തകർന്നിട്ടില്ല. സഹായിക്കാനാണ് ഞാൻ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത് എന്ന ബോധ്യത്തോടെ ഞാനിവിടെയുണ്ട്. പുകയിലും അവശിഷ്ടങ്ങളിലും പോലും, ഉറച്ച കൈകളാലും, ഇളകാത്ത ഹൃദയത്താലും, നമുക്കെല്ലാവർക്കും വെളിച്ചം തിരിച്ചുവരുന്നതുവരെ ഞാൻ തുടരും.

അവലംബം - അൽജസീറ